Βελονισμός

Ο ίδιος ο βελονισμός είναι η θεραπεία που χρησιμοποιεί την εισαγωγή βελόνων στο σώμα για να ανακουφίσει και να θεραπεύσει ασθένειες. Ο όρος βελονισμός αναφέρεται επίσης σε θεραπείες που σχετίζονται με αυτόν: τον αιμοληψία και κυρίως τη μοξοθεραπεία. Η τελευταία συνίσταται στη θέρμανση ενός συγκεκριμένου σημείου του σώματος με ένα μεγάλο πούρο ή έναν κώνο που ονομάζεται μοξά, αποτελούμενο κυρίως από αποξηραμένη και αλεσμένη αψιθιά. Μερικές φορές ένα μικρό μοξά συνδέεται με μια βελόνα βελονισμού για να ενισχύσει το αποτέλεσμα της.

Αρχή του βελονισμού

Ο βελονισμός υπακούει στη θεωρία της κινεζικής ιατρικής και ιδιαίτερα όσον αφορά τα μεσημβρινά αγγεία. Το σώμα διαπερνάται από αυτά τα μεσημβρινά αγγεία που συνδέουν το εσωτερικό (τα όργανα) με το εξωτερικό (τα σημεία βελονισμού στο δέρμα). Η ενέργεια τσι κυκλοφορεί σε αυτά τα μεσημβρινά αγγεία με συνεχή και αρμονικό τρόπο. Αν η κυκλοφορία της διαταραχθεί, το σώμα αρρωσταίνει.

Διακρίνουμε μια ανισορροπία από περίσσεια ή έλλειψη. Σε περίπτωση περίσσειας, πρέπει να αδειάσουμε το μεσημβρινό με τεχνικές διασποράς. Σε περίπτωση έλλειψης, πρέπει να τονώσουμε το μεσημβρινό με τεχνικές τονώσεως. Οι πρακτικοί δεν συμφωνούν πλήρως για αυτές τις τεχνικές. Η παλαιότερη θεωρία θέλει η παρακέντηση (η ενέργεια του φυτέματος μιας βελόνας στο σώμα) να διασκορπίζει το τσι, ενώ η μοξοθεραπεία τονώνει. Κάποιοι εκτιμούν ότι αν φυτέψουμε τη βελόνα προς την κατεύθυνση ή αντίθετα από την κατεύθυνση κυκλοφορίας του μεσημβρινού αγγείου, θα έχουμε αντίστοιχα ένα αποτέλεσμα διασποράς ή τονώσεως. Άλλοι εκτιμούν ότι είναι η κατεύθυνση περιστροφής της βελόνας που την περιστρέφουμε ανάμεσα στα δάχτυλά μας που θα προκαλέσει μια διασπορά ή μια τονώσεως. Τέλος, σύμφωνα με τη θεωρία των πέντε φάσεων (ή πέντε στοιχείων) μπορούμε να τονώσουμε χρησιμοποιώντας τον κύκλο παραγωγής και να διασκορπίσουμε χρησιμοποιώντας τον κύκλο καταστροφής.

Μια προσεκτική ματιά σε αυτό που μας αποκαλύπτουν τα αρχαία κινεζικά ιατρικά κλασικά μας επιτρέπει να κατανοήσουμε καλύτερα αυτές τις διαφορές.

Προέλευση του βελονισμού

Εδώ θα συνοψίσω τις εργασίες του Κινέζου ερευνητή HUANG Longxiang, του οποίου η κύρια δραστηριότητα είναι η ανάλυση όλων των κλασικών κινεζικών κειμένων για τον βελονισμό. Πολλά στοιχεία στα αρχαία κλασικά του βελονισμού είναι ακατανόητα αν τα προσεγγίσουμε με τη σύγχρονη θεωρία της κινεζικής ιατρικής. Η βαθιά ανάλυση αυτών των κειμένων ρίχνει φως σε αυτές τις σκοτεινές περιοχές. Εδώ είναι τα διάφορα στάδια της εξέλιξης του βελονισμού σύμφωνα με τις έρευνες του Huang Longxiang.

Αρχικά, η παρατήρηση μιας αλλαγής στην εμφάνιση ενός αιμοφόρου αγγείου που συμβαίνει ταυτόχρονα με ένα σύμπτωμα οδήγησε στη σκέψη ότι το άρρωστο μέρος του σώματος συνδεόταν με ένα αιμοφόρο αγγείο μέχρι ένα συγκεκριμένο σημείο στο δέρμα, όπου συνέβαινε η αλλαγή της εμφάνισής του. Για παράδειγμα, αν ένα άτομο που πάσχει από οδονταλγία έχει, μεταξύ του αντίχειρα και της εξωτερικής επιφάνειας του χεριού, ένα πρησμένο αιμοφόρο αγγείο αντίθετα από το φυσιολογικό, μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι τα δόντια και αυτό το συγκεκριμένο σημείο συνδέονται με ένα αιμοφόρο αγγείο. Επειδή πρόκειται για πρήξιμο του αγγείου, η ασθένεια σχετίζεται με μια περίσσεια αίματος σε αυτό το αγγείο. Επομένως, πρέπει να το αδειάσουμε από αυτή την περίσσεια με αιμοληψία. Αν αυτή η πράξη προσφέρει ανακούφιση, η σύνδεση μεταξύ αυτού του σημείου του αγγείου και του άρρωστου μέρους επιβεβαιώνεται. Αν το αγγείο είναι καμπυλωμένο, σκεφτόμαστε μια έλλειψη που τονώνουμε με σκαρίφημα, το οποίο είναι ο πρόγονος της μοξοθεραπείας.

Εδώ έχουμε την πρώτη αντίληψη του μεσημβρινού αγγείου και των τεχνικών τονώσεως και διασποράς. Πράγματι, οι πρώτες βελόνες βελονισμού ήταν πριόνια από πυριτόλιθο. Ο χαρακτήρας που αντιστοιχεί σε αυτό το αντικείμενο βρίσκεται στα κλασικά του βελονισμού. Η παρατήρηση της κατάστασης των αιμοφόρων αγγείων βελτιώθηκε με τη λήψη του παλμού και την παρατήρηση του χρώματος του αγγείου σε όλα τα μέρη του σώματος. Ορισμένες εθνοτικές μειονότητες στην Κína εξακολουθούν να ασκούν αυτόν τον τύπο διάγνωσης.

Το γεγονός ότι μια βελόνα φυτεμένη χωρίς απώλεια αίματος σε ένα από τα καταγεγραμμένα σημεία είχε το ίδιο αποτέλεσμα με την αιμοληψία οδήγησε στη σκέψη ότι δεν ήταν η περίσσεια αίματος αλλά το τσι που κινεί το αίμα που ήταν υπεύθυνο. Επιπλέον, η οργάνωση των παρατηρήσεων υπό το κινεζικό σύστημα σκέψης, ιδιαίτερα αυτό των πέντε φάσεων (ή πέντε στοιχείων) και του γιν-γιανγκ, οδήγησε σε αυτό που γνωρίζουμε σήμερα για τον βελονισμό.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η λήψη υπόψη αυτής της εξέλιξης επιτρέπει μια πολύ πιο σαφή ανάγνωση των αρχαίων κλασικών του βελονισμού και μια πιο λογική προσέγγιση στη μελέτη και την πρακτική του.