Historia sztuki chińskiej z czasów dynastii Wei i Jin

Okres dynastii 魏晋 (Wèi Jìn, 220-420) oznacza kluczowy punkt zwrotny w historii sztuki chińskiej. Ta era politycznej fragmentacji po upadku dynastii 汉朝 (Hàn cháo) była świadkiem narodzin znaczących innowacji w kaligrafii, malarstwie i duchowości buddyjskiej, kładąc podwaliny pod klasyczną sztukę chińską.

Chronologia dynastii Wei i Jin

• 220: Początek 三国 (Sān Guó) - Trzy Królestwa, nadejście Królestwa 魏 (Wèi) na Północy. Śmierć 曹操 (Cáo Cāo)
• 221: Założenie Królestwa 蜀 (Shǔ) na Zachodzie
• 222: Ustanowienie Królestwa 吴 (Wú) na Południowym Wschodzie
• 265: Początek dynastii 西晋 (Xī Jìn) - Rodzina Sima przywraca jedność imperialną
• 310: Wielka Migracja elit chińskich na Południ
• 317: Początek 东晋 (Dōng Jìn) - Podział Północ-Południe: ludy nomadyczne na Północy, arystokracja chińska na Południ
• 353: Założenie buddyjskiego sanktuarium 敦煌 (Dūnhuáng), przyszły klejnot sztuki religijnej

Podróż
Malowidło ścienne (36 × 120 cm) ilustrujące podróże arystokracji

Sługa podający danie
Szczegół malowidła ściennego (17 × 17 cm) pokazujący życie codzienne

Mistrzowie sztuki Wei-Jin

Ten rewolucyjny okres widział pojawienie się kreatywnych geniuszy, którzy trwale przeobrażali chińskie sztuki:

Rewolucja kulturalna

Upadek porządku Han spowodował bezprecedensowe wrzenie intelektualne:

• Powstanie filozoficznego taoizmu 玄学 (xuánxué)
• Masowy rozwój sztuki buddyjskiej poprzez Jedwabny Szlak
• Narodziny krytyki artystycznej z 六法 (Liù Fǎ) - Sześcioma zasadami malarstwa

Dziedzictwo Wei-Jin trwa w klasycznym chińskim malarstwie i współczesnej praktyce kaligrafii.